اجرای دورکاری در ستاد وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی و ارائه الگوی مناسب

مقدمه: دورکاری شکلی از روش های انجام شغل است که در این روش، انجام کارها از راه دور و با استفاده از ابزارهای ارتباط از راه دور و به شکل انعطاف پذیر از نظر زمان و مکان انجام می شود. مطالعه حاضر با هدف بررسی اجمالی جوانب مثبت و منفی اجرای دورکاری در سازمان ها انجام شده و در نهایت مدلی برای اجرای دورکاری در ستاد وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی ارائه می دهد. روش بررسی: مطالعه حاضر از نوع توصیفی ـ تحلیلی می باشد و متغیرهای آن از نوع کیفی هستند. با توجه به اینکه طی ارزیابی انجام شده در این پژوهش هیچ کدام از مشاغل ستاد وزارت بهداشت به صورت صد درصد قابل دورکاری نبودند، فرمی برای گردآوری اطلاعات طراحی گردید تا کارکنان متقاضی دورکاری آن را تکمیل و پس از طی مراحل ارزیابی و گذر از فیلترهای مورد نیاز، دورکاری آنها در کارگروه مربوطه بررسی و تأیید یا رد گردد. نتایج: طبق ارزیابی شرح وظایف رشته های شغلی و پست های سازمانی مشاغل تحت پوشش وزارت بهداشت مشخص گردید از حدود 250 رشته شغلی موجود در ستاد وزارت بهداشت، تنها 78 رشته شغلی و برخی از پستهای سازمانی این رشته های شغلی البته به شرط محقق شدن شرایط لازم و بازبینی شرح وظایف آنها، قابلیت دورکار شدن را دارا می باشند. به علاوه نتایج پایلوت مشاغل اداره کل منابع انسانی نشان داد از مجموع 46 شغل این حوزه تنها 22 درصد قابلیت انجام از طریق دورکاری را دارند. پس از ابلاغ دورکاری در ستاد وزارت بهداشت با توجه به ویژگی های مشاغل کارکنان متقاضی دورکاری، در یک دوره ٢ ماهه حدود ٣ درصد کارکنان ستاد مرکزی درخواست دورکاری نمودند که از این بین ٢٧ درصد آنها مرد و مابقی زن بوده اند. نتیجه گیری: اجرای دورکاری می تواند منجر به افزایش بهره وری، افزایش کیفیت زندگی کاری، کاهش هزینه ها و حجم رفت و آمد کارکنان گردد، اما برای اجرای مؤثر آن می بایست در ابتدا مشاغل مورد بازنگری قرار گیرند و سپس بستر لازم از بعد فنی و ایجاد انگیزه در نیروی انسانی برای آن فراهم گردد در غیر این صورت ممکن است باعث بی نظمی در انجام امور شود.